Pandomim
Bedirhan Turan Durmuş
Boş bir kumsalım
Şemsiyelerimin sadece direkleri var
Tepeleri bırakmış kendilerini güneşin egemenliğine
Denizim kol germiş rüzgarlarıma
Rüzgarlarım yalnız değil artık
Bir başına kalmadı hiç bir kum tanesi
Fakat bilemezsin kalabalıkken de yalnız olabilir insan
Virgüllerin takışır noktalarla
Sert ünsüzler düşer bu sefer kuyuya
Anlayamazsın neden konuşamadığını
Boğazının neden kuruduğunu
Sessiz kalırsın, bir yarın solar
Sivrisinekler dolaşır etrafında
Ruhunu emerler
Bir irkilirsin önce
Sonra devam edersin yatmaya
Her yer yatak
Bir ölü yastık aramaz yadırgamazsın kaldığın yeri
Ha denizin dibindesin ha kalbimde
Bir yarın solmuş senin
Diğerin yarınsa…
Tiyatro salonlarında başlar sanardı insan önceden aşk
Sonra sinema salonlarına taşıdı
Bilirim, tiyatroda bi gece hiç bir söz söylemeden bekledim
O gece seni hiç göremedim
Aşk yoktu orda
Tiyatro kaybetmiş seni
Ben yine ben bekledim tiyatroda
İçim doldu biraz
Şiştim kendi kendime
Tek bir söz söylemedim
Ben en uzun süreli pandomimdim.