Pandomim

Bedirhan Turan Durmuş

Boş bir kumsalım

Şemsiyelerimin sadece direkleri var

Tepeleri bırakmış kendilerini güneşin egemenliğine

Denizim kol germiş rüzgarlarıma

Rüzgarlarım yalnız değil artık

Bir başına kalmadı hiç bir kum tanesi

Fakat bilemezsin kalabalıkken de yalnız olabilir insan

Virgüllerin takışır noktalarla

Sert ünsüzler düşer bu sefer kuyuya

Anlayamazsın neden konuşamadığını

Boğazının neden kuruduğunu

Sessiz kalırsın, bir yarın solar

Sivrisinekler dolaşır etrafında

Ruhunu emerler 

Bir irkilirsin önce 

Sonra devam edersin yatmaya

Her yer yatak

Bir ölü yastık aramaz yadırgamazsın kaldığın yeri

Ha denizin dibindesin ha kalbimde

Bir yarın solmuş senin

Diğerin yarınsa…

Tiyatro salonlarında başlar sanardı insan önceden aşk

Sonra sinema salonlarına taşıdı

Bilirim, tiyatroda bi gece hiç bir söz söylemeden bekledim

O gece seni hiç göremedim

Aşk yoktu orda

Tiyatro kaybetmiş seni

Ben yine ben bekledim tiyatroda

İçim doldu biraz

Şiştim kendi kendime

Tek bir söz söylemedim

Ben en uzun süreli pandomimdim.