Güneş Doğurmuş Çiçekleri

Ayşenur Ateş

Çiçekten tacı ilk defa varolmuş renkleriyle gözleri kamaştırıyordu ,sanki toprak onun saçlarından dökülsün diye can vermişti tohumlarına

Güneş, dünyaya tazecik derisinden ışık saçıyordu

İki elini açıp omuzlarını gökyüzüne karşı gerdi 

Gözlerini yumdu papatya tarlasının ortasında

Güneşe gülen en güçlü çiçek oydu sanki

Asla koparılıp savrulmayacak gibi dimdik durdu

Kendini herkesin ve akıp giden zamanın karşısında “kuş kadar kalmış kalbiyle “ yenilmez hisseti bir an

Uçup gitse de  ruhu, toprak da olsa bedeni zamansız bir hatıra gibi kalacaktı dünyanın çehresinde

Heyecanlı ve temiz kanı hızlı hızlı çarpamaya başladı

Ne bugün ne yarın her hangi bir zamanda durmayacak

Endişelerini hücrelerinde taşıyacaktı

Nehirler serin serin akmaya devam ederken içinde sürüklediği irili ufaklı  taşlar gibi alıp götürdü yarım kalmış hikayelerini

Sevinçler üzüntüler bir zamanlar içine sığdıramadığı ne varsa artık ona ait değilmişçesine dokunmuyor hiçbir şey hissettirmiyordu

Sadece o vardı o an zamanın başında ve sonunda papatya tarlasının ortasında dimdik bir çiçek

Kırılmış yaprakları ve  yıkılmaz direnciyle

Sevgiyle,